Για όσους θέλουν να γνωρίζουν τί ισχύει τελικά με το ΔΝΤ και με το ελληνικό χρέος, διαβάστε το άρθρο του Δημήτρη Κλούρα

Το παρόν άρθρο του Δημήτρη Κλούρα δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα «ΔΙΚΤΥΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ & ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ» την 6η Μαΐου 2016 και το αναδημοσιεύουμε ενόψει των σημερινών εξελίξεων στο Eurogroup σε σχέση με την υπόθεση του ελληνικού χρέους και το ζήτημα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα δανεισμού της Ελλάδας, προκειμένου να έχετε έγκυρη πληροφόρηση, να κατανοήσετε τα γεγονότα, αλλά και να προβλέψετε τα μελλούμενα.

ΠΗΓΗ: https://diktiodelta.org

---

Τώρα αρχίζει να εφαρμόζεται πραγματικά το καταστροφικό τρίτο μνημόνιο. Στα πρόθυρα και τέταρτου μνημονίου με τη συμμετοχή του ΔΝΤ; Τα ψεύδη της κυβέρνησης και η υποκρισία της μνημονιακής «αντιπολίτευσης» (του Δημήτρη Κλούρα)

Δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση για έναν λαό και μία χώρα από αυτήν, στην οποία οι ηγέτες και οι κυβερνήσεις τους συστηματικώς και συνειδητώς τους εξαπατούν και τους οδηγούν στην ολοκληρωτική καταστροφή. Δυστυχώς, μία τέτοια κατάσταση αντιμετωπίζουν η χώρα μας και ο λαός μας, με ηγεσίες, οι οποίες συστηματικώς εξαπατούν τον ελληνικό λαό και τον οδηγούν ολοταχώς και με μαθηματική ακρίβεια σε ολοκαύτωμα, σε πλήρη καταστροφή.

Σήμερα, 6 Μαΐου 2016, συμπληρώνονται 6 έτη από την ψήφιση στη Βουλή του πρώτου μνημονίου, επί κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου. Την είσοδό μας στην εποχή των μνημονίων και την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές της χώρας είχε ήδη προαναγγείλει ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός της χώρας, Γιώργος Παπανδρέου, την 23^η Απριλίου 2010 από το ακριτικό Καστελόριζο. Έξι έτη μετά, όχι μόνο δεν έχει υπάρξει η παραμικρή βελτίωση, αλλά η χώρα μας και ο λαός μας βρίσκονται σε χειρότερη θέση.

Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς από τα ψεύδη των πολιτικών ηγεσιών της χώρας στο διάστημα αυτών των έξι ετών. Κυβερνήσεις, όπως αυτές του Γ. Παπανδρέου, του δοτού Λουκά Παπαδήμου και των Σαμαρά – Βενιζέλου, εξαπάτησαν συνειδητά τον ελληνικό λαό και ο λαός τους «τιμώρησε» στις εκλογές, που μεσολάβησαν τα τελευταία έξι έτη. Ωστόσο, αυτός ο οποίος ανήγαγε την πολιτική εξαπάτηση και εν γένει το πολιτικό ψεύδος σε επιστήμη είναι ο νυν πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, από κοινού με τον κυβερνητικό εταίρο του Π. Καμμένο και με την αμέριστη συνδρομή των κομμάτων τους (ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ΑΝ.ΕΛ.). Εντός χρονικού διαστήματος ενάμισι έτους έχουν κατορθώσει να διατυπώσουν τόσους και τέτοιας φύσεως ψευδείς ισχυρισμούς και μάλιστα σε τόσο κρίσιμη χρονικά συγκυρία, ώστε κερδίζουν επάξια και δικαιωματικά την πρώτη θέση στην κλίμακα του πολιτικού ψεύδους και της πολιτικής εξαπάτησης. Ούτως ή άλλως, δεν υπήρξε ιστορικά στην Ελλάδα άλλη κυβέρνηση πλην αυτής των ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., η οποία να παραβίασε τόσο απροκάλυπτα αποτέλεσμα δημοψηφίσματος, το οποίο μάλιστα είναι νομικά δεσμευτικό (δείτε εδώ). Γι’αυτήν, εξάλλου, την κυβέρνηση είχα προβλέψει ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2015, ότι θα διαχειριστεί την τελική φάση του ελληνικού δράματος και θα οδηγήσει τη χώρα στην απόλυτη καταστροφή (βλέπε ραδιοφωνικές συνεντεύξεις της 13^ης και 27^ης Σεπτεμβρίου 2015 στον ραδιοφωνικό σταθμό ART FM και στην εκπομπή του δημοσιογράφου Κώστα Ουίλς). Αυτή η πρόβλεψη, η οποία, δυστυχώς, επιβεβαιώνεται, στηρίχθηκε και στηρίζεται, όχι σε κάποιες μαντικές ικανότητές μου, αλλά σε ορθολογική ανάλυση των όσων γνωρίζω σε σχέση α) με τον τρόπο, που πολιτεύονται οι τωρινοί κυβερνώντες, β) με την τραγική κατάσταση, στην οποία ευρίσκεται η δημόσια διοίκηση (εν γένει το ελληνικό κράτος) και γ) με όσα προβλέπονται στο τρίτο μνημόνιο και στις συμφωνίες μεταξύ του νυν πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα και των ευρωπαίων «εταίρων».

Εδώ και μήνες, με σχετική αρθρογραφία μου, το περιεχόμενο της οποίας τεκμηριώνω με επίσημα έγγραφα, στα οποία και παραπέμπω, προσπαθώ να συμβάλλω στην ενημέρωση των συμπολιτών μου και να αποκαλύψω τα ψεύδη των κυβερνώντων, αλλά και της μνημονιακής «αντιπολίτευσης». Όλα αυτά μέσα σε ένα χάος επίσημης και συστηματικής παραπληροφόρησης – παραπλάνησης. Όσοι έχετε αναγνώσει τα άρθρα μου για την περιουσία του δημοσίου, για την παραβίαση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου 2015, για τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων, για το ασφαλιστικό ζήτημα, για το προσφυγικό – μεταναστευτικό ζήτημα (δείτε και εδώ), κλπ, εκτιμώ, ότι θα έχετε αποκτήσει μία ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας και θα έχετε μεγαλύτερη ευχέρεια κατανόησης του πρόσφατου παρελθόντος και του παρόντος, αλλά και πρόβλεψης των όσων πρόκειται να συμβούν. Σ’αυτά τα πλαίσια θα έχετε τα δυνατότητα να λαμβάνετε τις ορθές αποφάσεις και να οργανώνετε καλύτερα τον ατομικό και τον συλλογικό αγώνα σας. Προσωπικά, θα συνεχίσω την προσπάθεια ενημέρωσής σας, αλλά και αποκάλυψης των κυβερνητικών ψευδολογιών, όπως εξάλλου και αυτών της μνημονιακής «αντιπολίτευσης», η οποία είναι συνυπεύθυνη για τη σημερινή κατάσταση.

Στο παρόν άρθρο μου θα επιχειρήσω να αποκαλύψω ένα ακόμη αισχρό επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης, με το οποίο επιχειρεί, για μία ακόμη φορά, να παραπλανήσει τον ελληνικό λαό, προκειμένου να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα την επιβολή νέου (τέταρτου) μνημονίου, αλλά και τις επερχόμενες δυσάρεστες πολιτικοοικονομικές εξελίξεις, οι οποίες προβλέπονται δραματικές και δυσμενείς ακόμη και για τα εθνικά ζητήματα (γι’αυτές τις εξελίξεις θα ακολουθήσει νέο άρθρο μου).  Η νέα επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης στηρίζεται στους ακόλουθους ψευδείς ισχυρισμούς:

1. Ότι δεν είναι αναγκαία και επιθυμητή η παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (στο εξής ΔΝΤ) στο πρόγραμμα «διάσωσης» της χώρας και ότι η κυβέρνηση δεν επιδίωξε και δεν επιδιώκει τη συμμετοχή του.
2. Ότι οι ευρωπαίοι «εταίροι» μας, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, είναι πιο λογικοί και πιο ήπιοι στις απαιτήσεις τους έναντι της χώρας μας και ότι αυτές οι απαιτήσεις τους προσεγγίζουν τις ελληνικές θέσεις – προτάσεις.
3. Ότι η κυβέρνηση έχει τηρήσει και τηρεί τα συμφωνηθέντα, δηλαδή τη συμφωνία της 12^ης Ιουλίου 2015 και το συνοδευτικό αυτής τρίτο μνημόνιο, και ότι το ΔΝΤ επιδιώκει την παραβίασή της, ζητώντας περισσότερα από όσα είχαν συμφωνηθεί και
4. Ότι, εάν ψηφισθούν στη Βουλή, τα νέα μέτρα (ασφαλιστικό, φορολογικό, κλπ), τότε θα τεθεί το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους και θα διασωθεί η χώρα, εισερχόμενη σε τροχιά οικονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης.

Όλοι οι προαναφερθέντες ισχυρισμοί της κυβέρνησης είναι παντελώς αναληθείς. Η δε αναλήθειά τους προκύπτει ευθέως από τα επίσημα κείμενα, που φέρουν τις υπογραφές των κυβερνώντων, προεξάρχοντος του ιδίου του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα και τα οποία παραθέτω με ενεργό σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου μου. Ειδικότερα:

Όλη η αλήθεια για το ΔΝΤ και για τα περί απομείωσης του χρέους

Κομβικό σημείο για την κατανόηση όλων όσων συμβαίνουν και πρόκειται να συμβούν στη χώρα μας αποτελούν όσα συμφωνήθηκαν στη σύνοδο κορυφής για το ευρώ στις 12 Ιουλίου 2015, αλλά και όσα ψηφίσθηκαν στη Βουλή τον Αύγουστο του 2015 (τρίτο μνημόνιο). Ήταν αρχές Ιουλίου του 2015, όταν η πρώτη κυβέρνηση των ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. αποφάσισε να πετάξει την προβιά του αντιμνημονιακού – αντιστασιακού και να αποκαλύψει τις πραγματικές προθέσεις των ηγετικών στελεχών της, παραβιάζοντας το δεσμευτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου 2015.

Σ’αυτά τα πλαίσια συμφώνησε στη σύνοδο κορυφής της 12^ης Ιουλίου 2015, διά του τότε και νυν πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, που δήθεν διαπραγματεύθηκε σκληρά επί 17 ώρες, να ζητήσει νέο δάνειο από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (στο εξής ΕΜΣ), αποδεχόμενη μία νέα δέσμη σκληρών μέτρων, ήτοι νέο μνημόνιο (βλ. στην 1^η σελίδα της συμφωνίας: «H σύνοδος κορυφής για το ευρώ τονίζει την κρίσιμη ανάγκη να οικοδομηθεί εκ νέου σχέση εμπιστοσύνης με τις ελληνικές αρχές ως προαπαιτούμενο για πιθανή μελλοντική συμφωνία σχετικά με νέο πρόγραμμα του ΕΜΣ. Στο πλαίσιο αυτό έχει βασική σημασία η ανάληψη ιδίας ευθύνης από τις ελληνικές αρχές, τις δε δεσμεύσεις πολιτικής πρέπει να ακολουθήσει η επιτυχής υλοποίησή τους»).

Πλην όμως, ο ΕΜΣ ρητώς προβλέπει στον Κανονισμό του, στον οποίο και παραπέμπει η συμφωνία της 12^ης Ιουλίου 2015 (Συνθήκη ΕΜΣ, αιτιολογική σκέψη 8), ότι στα προγράμματα «διάσωσης», που αναλαμβάνει, πρέπει να συμμετέχει και το ΔΝΤ (βλ. στην πρώτη σελίδα της συμφωνίας: «Τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ που ζητούν χρηματοπιστωτική συνδρομή από τον ΕΜΣ αναμένεται να απευθύνουν, εφόσον είναι δυνατόν, ανάλογο αίτημα και στο ΔΝΤ (1). Αυτό αποτελεί προϋπόθεση προκειμένου η Ευρωομάδα να συμφωνήσει σχετικά με νέο πρόγραμμα του ΕΜΣ. Επομένως, η Ελλάδα θα ζητήσει τη συνέχιση της στήριξης του ΔΝΤ (παρακολούθηση και χρηματοδότηση) από τον Μάρτιο του 2016» – (1) Συνθήκη ΕΜΣ, αιτιολογική σκέψη 8»).

Στα πλαίσια των συμφωνηθέντων την 12^η Ιουλίου 2015, ο τότε και νυν υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος», απηύθυνε την 23^η Ιουλίου 2015, για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης, επίσημο αίτημα στο ΔΝΤ να συμμετάσχει στο νέο δανεισμό της χώρας («… ζητήσαμε ένα νέο τριετές δάνειο από τον ΕΜΣ, το οποίο προσωρινώς ενεκρίθη και του οποίου οι όροι είναι αυτή τη στιγμή υπό διαπραγμάτευση. Σ’αυτά τα πλαίσια, σύμφωνα με την απαίτηση της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. της 12^ης Ιουλίου 2015, όπως εξειδικεύεται στο κοινό ανακοινωθέν της, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε, ότι επιδιώκουμε ένα νέο δάνειο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο»).

Όπως, λοιπόν, προκύπτει, η ίδια η κυβέρνηση αποδέχθηκε, ήδη από τον Ιούλιο του 2015 την υποχρεωτική συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα «διάσωσης» της χώρας και η ίδια απηύθυνε επίσημη πρόσκληση στο ΔΝΤ τον ίδιο μήνα. Πλην όμως, προχώρησε στη σύναψη δανειακής σύμβασης τον Αύγουστο του 2015, αφού προηγουμένως έφερε προς ψήφιση στη Βουλή τους όρους αυτής της δανειακής συμβάσεως (τρίτο μνημόνιο), χωρίς να έχει εξασφαλίσει τη συμμετοχή του ΔΝΤ, ήτοι το ΔΝΤ δεν ήταν αντισυμβαλλόμενος της χώρας μας στο τρίτο μνημόνιο, αλλά μόνο ο ΕΜΣ, δηλαδή οι ευρωπαίοι δανειστές της! Απέκρυψε δε από τον ελληνικό λαό, ότι χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ δεν είναι εφικτή η εκ μέρους του ΕΜΣ εκταμίευση των δόσεων της δανειακής σύμβασης (τρίτο μνημόνιο), που υπεγράφη τον Αύγουστο του 2015, διότι, βάσει του Κανονισμού του, αλλά και της συμφωνίας της 12^ης Ιουλίου 2015, απαιτείται και η συμμετοχή του ΔΝΤ.

Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος, για τον οποίο, μέχρι σήμερα, η Ελλάδα δεν έχει λάβει χρήματα ακόμη από τη νέα δανειακή σύμβαση (δεν έχει τηρήσει και τα συμφωνηθέντα), αλλά και για τον οποίο θα υπάρξει νέο (τέταρτο) μνημόνιο, με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, εάν αυτό αποδεχθεί να συμμετάσχει σε πρόγραμμα «διάσωσης» της χώρας μας. Επαναλαμβάνω, λοιπόν, ότι στη δανειακή σύμβαση του Αυγούστου (τρίτο μνημόνιο) αντισυμβαλλόμενος της χώρας μας είναι μόνο ο ΕΜΣ, δηλαδή οι ευρωπαίοι δανειστές μας, και όχι και το ΔΝΤ. Υπέγραψε, δηλαδή, η κυβέρνηση μία δανειακή σύμβαση, χωρίς να έχει προηγουμένως εξασφαλίσει και τη συμμετοχή του ΔΝΤ, με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένη να αποδεχθεί στη συνέχεια και τους πρόσθετους όρους του ΔΝΤ. Κατ’αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση και ιδίως η Ελλάδα υπόκειται πλέον σε διπλό εκβιασμό, τόσο του ΔΝΤ, το οποίο δεν δεσμεύεται από τη συμφωνία του Αυγούστου 2015 μεταξύ της Ελλάδας και του ΕΜΣ, δηλαδή με τους ευρωπαίους δανειστές, και απαιτεί για τη συμμετοχή του πρόσθετους όρους, αλλά και των ευρωπαίων δανειστών (βλέπε Γερμανία), οι οποίοι δεν πρόκειται να εκταμιεύσουν την παραμικρή δόση, εάν δεν συμφωνήσουμε και με τους όρους του ΔΝΤ, στηριζόμενοι στο Καταστατικό του ΕΜΣ και των συμφωνηθέντων την 12^η Ιουλίου 2015.

Είτε, λοιπόν, η κυβέρνηση απεδείχθη παντελώς ανίκανη να διαπραγματευθεί υπέρ των ελληνικών συμφερόντων, εξασφαλίζοντας τα στοιχειώδη, είτε ενήργησε με δόλο, προκειμένου να «δέσει» τη χώρα στο άρμα των δανειστών και να είναι σε θέση μετά να δικαιολογήσει την όποια αδυναμία της να αντισταθεί στα καταστροφικά για τη χώρα μας και το λαό μας μέτρα, που μας επιβάλλονται και πρόκειται να μας επιβληθούν. Η ίδια, εξάλλου, «διαπραγματευτική» τακτική ακολουθήθηκε και από την πρώτη μνημονιακή κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, όπως εκ των υστέρων ομολογούν απροκάλυπτα και με περίσσιο θράσος οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της, δηλαδή ο Γ. Παπανδρέου και ο Γ. Παπακωνσταντίνου, οι οποίοι παραδέχθηκαν – ομολόγησαν, ότι συμφώνησαν σε μέτρα, που άπαντες γνώριζαν εκ των προτέρων, ότι θα κατέστρεφαν την οικονομία της χώρας και την κοινωνία!

Θα αναρωτηθείτε, ωστόσο, για ποίο λόγο οι ευρωπαίοι και ιδίως οι Γερμανοί (Μέρκελ – Σόιμπλε) επεδίωκαν και επιδιώκουν διακαώς τη συμμετοχή του ΔΝΤ στα προγράμματα «διάσωσης» της χώρας μας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, ώστε να επιβάλλουν τη συμμετοχή του ως όρο και στη συνθήκη του ΕΜΣ. Ο λόγος είναι απλός, αλλά ανομολόγητος:

Δεν είναι δυνατή η επιβολή των «σφαγιαστικών» για την ελληνική κοινωνία και για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες οικονομικών μέτρων, χωρίς την παραβίαση όλων των ιδρυτικών ευρωπαϊκών συνθηκών, που αποτελούν θεμέλιο της Ε.Ε., συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ως εκ τούτου, έπρεπε να υπάρχει ένα άλλοθι, δηλαδή αυτός, που θα έπαιζε για τους ευρωπαίους «εταίρους» το ρόλο του «κακού». Αυτό το άλλοθι ήταν και είναι η συμμετοχή του ΔΝΤ, ενός μη ευρωπαϊκού οργανισμού, που δεν δεσμεύεται από τις ιδρυτικές συνθήκες της Ε.Ε. και τις αρχές, που τη διέπουν. Γι’αυτόν, εξάλλου, το λόγο, όταν ζητούνται πρόσθετα και σκληρότερα οικονομικά μέτρα, οι ευρωπαίοι «εταίροι» (βλέπε Γερμανία), δείχνουν διαρκώς το «κακό» ΔΝΤ. Οι δε ελληνικές κυβερνήσεις, ιδίως η τωρινή των ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., εξυπηρετώντας απολύτως την επικοινωνιακή τακτική της Γερμανίας, αναλαμβάνουν διαρκώς να επιτίθενται στο ΔΝΤ, ενώ στην πράξη, την επιβολή σκληρότερων οικονομικών μέτρων επιδιώκει, πέραν του ΔΝΤ, πρωτίστως η ίδια  η Γερμανία των Μέρκελ – Σόϊμπλε (ιδίως το ξεπούλημα της περιουσίας του Δημοσίου).

Ωστόσο, η Γερμανία και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι «εταίροι» είχαν να αντιμετωπίσουν ένα σοβαρό εμπόδιο σε σχέση με τη συμμετοχή του ΔΝΤ στα προγράμματα «διάσωσης» της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Συγκεκριμένα, το ΔΝΤ, σύμφωνα με το Καταστατικό του, δύναται να δανειοδοτήσει χώρες, των οποίων το χρέος είναι βιώσιμο. Σε όσες δε χώρες ζητούν τη συνδρομή του, αλλά το χρέος τους δεν είναι βιώσιμο, το ΔΝΤ θέτει ως προϋπόθεση τη δραστική περικοπή του (κούρεμα). Στην περίπτωση, λοιπόν, της Ελλάδας το χρέος της δεν ήταν και εξακολουθεί να μην είναι βιώσιμο.

Γι’αυτόν το λόγο, ήδη από το 2010, το ΔΝΤ, δια του τότε επικεφαλής του Στρος Καν, έθετε στην Ελλάδα και στους ευρωπαίους «εταίρους» μας, ως προϋπόθεση συμμετοχής του στο πρόγραμμα «διάσωσης», τη δραστική περικοπή μεγάλου μέρους του χρέους της χώρας μας. Πλην όμως, σε μία τέτοια εξέλιξη ήταν κάθετα αντίθετοι οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, διότι οι τράπεζές τους κατείχαν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της Ελλάδας. Ενώ, λοιπόν, η Ελλάδα, είχε υποβάλλει επίσημα αίτηση στο ΔΝΤ από τον Απρίλιο του 2010, έπρεπε να προηγηθεί το περίεργο, ως προς τον χρόνο που ανέκυψε, σκάνδαλο με τον Στρος Καν και η αντικατάστασή του από την Κριστίν Λαγκάρντ, προκειμένου να καμφθούν οι αντιρρήσεις του ΔΝΤ και να μετάσχει στη δανειοδότηση της Ελλάδας, παραβιάζοντας τον Κανονισμό του και αποκρύπτοντας από τα μέλη του τα στοιχεία, που απεδείκνυαν, ότι το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο (μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα ο Στρος Καν τελικώς απηλλάγη).

Ωστόσο, αυτή η σοβαρή παρατυπία δεν ήταν δυνατό να αποκρύπτεται εσαεί. Η δε Κριστίν Λαγκάρντ και τα μέλη του Δ.Σ. του ΔΝΤ θα έφεραν μεγάλες ευθύνες έναντι των χωρών – μελών του ΔΝΤ. Γι’αυτόν το λόγο, καθώς και για άλλους, που σχετίζονται με τον «υπόγειο» πόλεμο μεταξύ Η.Π.Α. και Γερμανίας, ενόψει του επικείμενου τρίτου μνημονίου, που επεδίωκε η Γερμανία, και των αναμενόμενων νέων πιέσεων προς το ΔΝΤ να μετάσχει σε νέο δανεισμό της χώρας μας, διέρρευσε τεχνηέντως εντός του 2015 έκθεση του ΔΝΤ, από την οποία προέκυπτε, ότι το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο. Κατ’αυτόν τον τρόπο το ΔΝΤ ήθελε να περιορίσει τις πιέσεις, που θα δεχόταν από τους ευρωπαίους και ιδίως από τη Γερμανία, ενόψει του νέου δανεισμού της χώρας μας. Στο σημείο αυτό διευκρινίζω, ότι το ΔΝΤ, σε μεγάλο βαθμό ελέγχεται ή επηρεάζεται από τις Η.Π.Α., οι οποίες αντιτίθενται στην πολιτική, που έχει επιβάλλει η Γερμανία στην Ευρώπη (τόσο στα οικονομικά ζητήματα, όσο και στις σχέσεις με την Τουρκία) και επιδιώκουν να περιορίσουν τον ανεξέλεγκτο και καταστροφικό για την Ευρώπη ρόλο της.

Το ΔΝΤ, λοιπόν, έθεσε εκ νέου, ως απαράβατο όρο συμμετοχής του στο νέο πρόγραμμα «διάσωσης» της χώρας μας, τη δραστική περικοπή μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους, επισημαίνοντας ξεκάθαρα, ότι οι στόχοι, που τέθηκαν στο τρίτο μνημόνιο είναι μη ρεαλιστικοί. Επρόκειτο για μία θέση του ΔΝΤ, η οποία εξυπηρετούσε απόλυτα τα ελληνικά συμφέροντα, ασχέτως των πραγματικών προθέσεων ή των κινήτρων του ΔΝΤ (η κυβέρνηση όφειλε να εκμεταλλευθεί αυτή τη θέση). Η δε Γερμανία, προκειμένου, να εξασφαλίσει τις θέσεις της, σύμφωνα με τις οποίες δεν είναι αποδεκτό ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους, αλλά και να φέρει σε δύσκολη θέση το ΔΝΤ και την αμερικανική πλευρά, η οποία επιθυμεί να αποτρέψει, πάσει θυσία, αναταράξεις στην παγκόσμια οικονομία, επεδίωξε και πέτυχε την 12^η Ιουλίου 2015 μία συμφωνία, της οποίας το περιεχόμενο εκθέτει ανεπανόρθωτα τον Αλ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του, αλλά και ζημιώνει απόλυτα τη χώρα μας. Ειδικότερα:

Όπως είχα αποκαλύψει την 10^η Φεβρουαρίου 2016 στο άρθρο μου για το ασφαλιστικό ζήτημα («Όλη η αλήθεια για το ασφαλιστικό. Τί ψήφισαν και σας αποκρύπτουν κυβέρνηση και μνημονιακή ‘αντιπολίτευση’»), ο Αλ. Τσίπρας δεσμεύθηκε ρητώς την 12^η Ιουλίου 2015 να μην επιδιώξει η Ελλάδα κούρεμα του ελληνικού χρέους (βλ. στην 6^η σελίδα της συμφωνίας: «Η σύνοδος κορυφής για το ευρώ τονίζει ότι δεν μπορούν να αναληφθούν απομειώσεις της ονομαστικής αξίας του χρέους»)! Δεσμεύθηκε, δηλαδή, αλλά και δέσμευσε τη χώρα, να μην επιδιώξει τη δραστική μείωση του ελληνικού χρέους, δια του κουρέματός του, το οποίο θα ήταν πράξη σωτήρια για τη χώρα και το οποίο ζητεί και το ίδιο το ΔΝΤ!

Σαν να μην έφθανε αυτή η πραγματικά απίστευτη δέσμευση του Αλ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του, προχώρησε, με την ίδια συμφωνία της 12^ης Ιουλίου 2015, και στην αποδοχή, ότι το ελληνικό χρέος ήταν και είναι βιώσιμο και ότι η βιωσιμότητά του κινδύνευσε κυρίως από τις επιλογές του κόμματός του και της κυβερνήσεώς του στο διάστημα των δώδεκα τελευταίων μηνών (διαδικασία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας και διακυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ.), εν ολίγοις με αποκλειστική ευθύνη της Ελλάδας και όχι των δανειστών της χώρας. Για όσους δυσκολεύεσθε να πιστεύσετε όσα αναφέρω, παραπέμπω αυτολεξεί στο ίδιο το κείμενο της συμφωνίας της 12^ης Ιουλίου 2015, σύμφωνα με το οποίο (βλ. στην 6^η σελίδα της συμφωνίας):  «Υπάρχουν σοβαρές ανησυχίες σχετικά με τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Αυτό οφείλεται στη χαλάρωση των πολιτικών που ακολουθήθηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων δώδεκα μηνών, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την πρόσφατη επιδείνωση του εσωτερικού μακροοικονομικού και χρηματοοικονομικού περιβάλλοντος. Η σύνοδος κορυφής για το ευρώ υπενθυμίζει ότι τα κράτη μέλη της ευρωζώνης έχουν θεσπίσει κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών μία αξιοσημείωτη δέσμη μέτρων προς υποστήριξη της βιωσιμότητας του χρέους της Ελλάδας, η οποία εξομάλυνε την πορεία εξυπηρέτησης του χρέους της Ελλάδας και μείωσε το κόστος σημαντικά».

Ωστόσο, ο δήθεν σκληρά διαπραγματευόμενος πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, δεν αρκέσθηκε στα παραπάνω διαπραγματευτικά «κατορθώματά» του. Συγκεκριμένα, αυτό, που σήμερα η κυβέρνηση εμφανίζει ως ύστατη υποχώρηση έναντι των απαιτήσεων του «κακού» ΔΝΤ, δηλαδή τον μηχανισμο αυτόματης δημοσιονομικής προσαρμογής («κόφτη»), προκειμένου υποτίθεται να αποφύγει την εκ των προτέρων πρόβλεψη συγκεκριμένων οικονομικών μέτρων, ύψους 3,4 δις ευρώ, τον είχε αποδεχθεί, συμφωνήσει και στη συνέχεια θεσπίσει με τη συμφωνία της 12^ης Ιουλίου 2015. Οι δανειστές απλώς ζητούν την εφαρμογή του, διότι ήδη οι αρχικοί οικονομικοί υπολογισμοί του τρίτου μνημονίου «έχουν πέσει έξω». Για του λόγου το αληθές παραπέμπω σε όσα ρητώς προβλέπονται στις σελίδες 1-2 της συμφωνίας:

«Στα μέτρα αυτά, τα οποία θα ληφθούν με πλήρη εκ των προτέρων συμφωνία με τους θεσμούς, θα περιλαμβάνονται:                  

«έως 15 Ιουλίου

«• ο εξορθολογισμός του συστήματος ΦΠΑ και η διεύρυνση της φορολογικής βάσης για αύξηση των εσόδων·

«• άμεσα μέτρα για τη βελτίωση της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του συνταξιοδοτικού συστήματος ως μέρος συνολικού προγράμματος μεταρρύθμισης των συντάξεων·

«• η διασφάλιση της πλήρους νομικής ανεξαρτησίας της ΕΛ.ΣΤΑΤ·

«• η πλήρης εφαρμογή των σχετικών διατάξεων της Συνθήκης για τη σταθερότητα, τον συντονισμό και τη διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, κυρίως με την έναρξη λειτουργίας του Δημοσιονομικού Συμβουλίου πριν από την οριστικοποίηση του Μνημονίου Συνεννόησης και με την εισαγωγή ημιαυτόματων περικοπών δαπανών σε περίπτωση παρεκκλίσεων από φιλόδοξους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος αφού ζητηθεί η γνώμη του Δημοσιονομικού Συμβουλίου και με την επιφύλαξη προηγούμενης έγκρισης από τους θεσμούς».

Αλήθεια, τα γνωρίζατε όλα αυτά; Σας είχαν ενημερώσει η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα της «αντιπολίτευσης», αλλά και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, για όλα όσα συμφωνήθηκαν και ποίες είναι οι συνέπειές τους για τη χώρα μας και το λαό μας;

Ως προς δε τον έτερο ψευδή ισχυρισμό της κυβέρνησης, ότι δηλαδή, εάν περάσουν τα νέα δύσκολα μέτρα από τη Βουλή και κλείσει η περίφημη αξιολόγηση, θα αποδεχθούν οι δανειστές μας την απομείωση του χρέους και ότι θα καταστεί δυνατή η έξοδος από τις πολιτικές των μνημονίων (χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα για «ανάσταση της χώρας» μας με το ορθόδοξο Πάσχα, και του υπουργού Άμυνας, Π. Καμμένου, ότι μετά το Πάσχα και το κλείσιμο της αξιολόγησης βγαίνουμε από τα μνημόνια, όπως συνέβη με την Κύπρο), η συμφωνία της 12^ης Ιουλίου 2015, την οποία αξίζει να αναγνώσετε στο σύνολό της, είναι άκρως αποκαλυπτική και διαψεύδει πλήρως τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, οι ευρωπαίοι εταίροι μας έναντι της παραχώρησης της ελληνικής κυβέρνησης να μην επιδιώξει κούρεμα του χρέους, να αποδεχθεί τη βιωσιμότητά του και τις δικές της ευθύνες για τον εκτροχιασμό – επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, έλαβε μία απλή δήλωση, όχι δέσμευση, για πιθανή μελλοντική συζήτηση μόνο ως προς το ζήτημα της παράτασης των περιόδων αποπληρωμής του χρέους και μόνο υπό την προϋπόθεση, ότι θα έχουν ληφθεί και εφαρμοσθεί όλα τα μέτρα του τρίτου μνημονίου! Επαναλαμβάνω, α)ότι δεν πρόκειται για δέσμευση και β)ότι αφορά μόνο το ζήτημα της επιμήκυνσης της αποπληρωμής τους χρέους και μόνο αφού τηρηθούν εκ μέρους της Ελλάδας όλες οι συμβατικές δεσμεύσεις της! Για όσους δε τυχόν εξακολουθούν να αμφιβάλλουν για όσα αναφέρω, παραπέμπω εκ νέου στην πηγή, δηλαδή στη συμφωνία της 12^ης Ιουλίου 2015 (βλ. στην 6^η σελίδα της συμφωνίας): «Με αυτά τα δεδομένα και στο πλαίσιο του πιθανού μελλοντικού προγράμματος του ΕΜΣ, καθώς και σύμφωνα με το πνεύμα της δήλωσης της Ευρωομάδας του Νοεμβρίου του 2012, η Ευρωομάδα παραμένει έτοιμη να εξετάσει, εάν χρειαστεί, πιθανά πρόσθετα μέτρα (πιθανή παράταση των περιόδων χάριτος και αποπληρωμής), για να εξασφαλιστεί ότι οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες παραμένουν σε βιώσιμο επίπεδο. Τα μέτρα αυτά θα εξαρτώνται από την πλήρη υλοποίηση των μέτρων τα οποία πρόκειται να συμφωνηθούν σε πιθανό νέο πρόγραμμα και θα εξεταστούν μετά την πρώτη θετική ολοκλήρωση επανεξέτασης».

Με ψεύδη, λοιπόν, η κυβέρνηση επιχειρεί να κάμψει τις αντιδράσεις για τα νέα και πλέον δυσβάσταχτα μέτρα, που επιθυμεί να περάσει από τη Βουλή, υποσχόμενη ένα πλαστό παράδεισο δήθεν μείωσης του χρέους της χώρας, η οποία όμως ρητώς έχει αποκλεισθεί με τη συμφωνία της 12^ης Ιουλίου 2015. Η δε όποια τυχόν απλή χρονική επιμήκυνση ως προς την αποπληρωμή του χρέους, το μεν δεν είναι δεσμευτική για τους δανειστές, το δε προϋποθέτει προηγούμενη πλήρη συμμόρφωση της χώρας μας με όλους τους όρους του τρίτου μνημονίου. Παράλληλα, είναι απολύτως βέβαιο, ότι θα συνοδευτεί με νέα μέτρα, ως αντάλλαγμα προς τους δανειστές της χώρας γι’αυτήν την απλή χρονική επιμήκυνση. Σε κάθε περίπτωση, πέραν του ψεύδους και της απόκρυψης, είναι σχιζοφρενική η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης, όταν, ενώ υπόσχεται απομείωση του χρέους, μετά την ψήφιση των νέων σκληρών μέτρων, την ίδια στιγμή επιτίθεται στο ΔΝΤ, που ζητεί δραστικό κούρεμα του χρέους!

Αφού, λοιπόν, ο Σόιμπλε και η Μέρκελ εξασφάλισαν τη δέσμευση, όχι μόνο των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και της ιδίας της ενδιαφερομένης Ελλάδας, ότι δεν πρόκειται να γίνει κούρεμα του ελληνικού χρέους, έπρεπε να καμφθεί εκ νέου η αντίσταση του ΔΝΤ και να δεχθεί να μετάσχει και στο νέο πρόγραμμα «διάσωσης» της χώρας μας. Στα πλαίσια αυτά έπρεπε να ασκηθεί εκ νέου επικοινωνιακή πίεση στο ΔΝΤ.

Όπως, λοιπόν, προκύπτει, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του, όχι μόνο για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους, αλλά και προς εξυπηρέτηση των Γερμανών, στους οποίους έχει παραδοθεί ολοκληρωτικά και οι οποίοι είναι σε αφανή κόντρα με το ΔΝΤ και τον αμερικανικό παράγοντα, ανέλαβε εργολαβικά να επιτίθεται διαρκώς στο ΔΝΤ, αντί να εκθέτει επικοινωνιακά τη Γερμανία, την χώρα, που ευθύνεται για τα δεινά του λαού μας αυτά τα έξι χρόνια, καθώς και για την εμπλοκή του ΔΝΤ (το ίδιο έπραξε και στην περίπτωση του προσφυγικού – μεταναστευτικού προβλήματος, ενώ πρώτη η Γερμανία είχε κλείσει τα σύνορά της).  Σ’αυτά τα πλαίσια άρχισε να ισχυρίζεται, ότι δήθεν το ΔΝΤ παραβιάζει τα συμφωνηθέντα του Ιουλίου και του Αυγούστου του 2015, ότι ζητεί επιπλέον οικονομικά μέτρα και ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει τηρήσει κατά γράμμα τα συμφωνηθέντα. Έφθασε δε μέχρι του σημείου να αξιοποιήσει δημοσίως προϊόν υποκλοπών τηλεφωνικών συνδιαλέξεων στελεχών του ΔΝΤ, τα οποία ευρίσκοντο στην Αθήνα.

Το γεγονός αυτό αποτέλεσε ένα σοβαρό επικοινωνιακό χτύπημα στο ΔΝΤ, αλλά όχι προς όφελος της Ελλάδας. Το όφελος ήταν αποκλειστικά για τη Γερμανία, όπως ακριβώς είχε λειτουργήσει και το αποκαλυφθέν «σκάνδαλο» του Στρος Καν τον Μάϊο του 2010. Τότε είχε καμφθεί η αντίσταση του ΔΝΤ και συμμετείχε τελικά στο πρόγραμμα «διάσωσης» της χώρα μας. Ένα «σκάνδαλο» με αντίστοιχη απήχηση έπρεπε ενδεχομένως να χρησιμοποιηθεί για να καμφθούν εκ νέου οι αντιδράσεις του ΔΝΤ. Ίσως αυτό το ρόλο να έπαιξαν οι υποκλοπές των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των στελεχών του ΔΝΤ. Είναι γεγονός, ότι το ΔΝΤ έχει θορυβηθεί και προβληματισθεί με τη σφοδρότητα των επικοινωνιακών επιθέσεων της κυβέρνησης Τσίπρα και με την αποκάλυψη του περιεχομένου των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των στελεχών του. Διεθνώς εμφανίζεται, ως ο κακός οργανισμός, ενώ η Γερμανία εμφανίζεται ως η σώφρων ευρωπαϊκή δύναμη, που δήθεν στέκεται αλληλέγγυα στην Ελλάδα. Αυτή η επικοινωνιακή πίεση αποσκοπεί στον εκ νέου εξαναγκασμό του ΔΝΤ να μετάσχει στο νέο πρόγραμμα «διάσωσης» της Ελλάδας, χωρίς κούρεμα του ελληνικού χρέους, προς όφελος πάντα των γερμανικών συμφερόντων. Σ’αυτό το παιχνίδι του blame game δεν επιθυμούν το ΔΝΤ και ο αμερικανικός παράγοντας να βγουν χαμένοι, αλλά και δεν είναι διατεθειμένοι να υποχωρήσουν εκ νέου, διότι πλέον διακυβεύονται πολλά, συμπεριλαμβανομένων ζητημάτων γεωπολιτικής σταθερότητας και ευρύτερων γεωπολιτικών συμφερόντων. Γι’αυτόν, εξάλλου, το λόγο, το ζήτημα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο νέο πρόγραμμα δεν έχει κλείσει ακόμη και είναι αμφίβολο, εάν θα κλείσει, πυροδοτώντας σοβαρές πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας μας σε σύντομο χρονικό διάστημα (αυτές θα έχουν ευρύτερο αντίκτυπο και στη συνοχή της Ευρώπης, σε συνδυασμό και με το προσφυγικό – μεταναστευτικό ζήτημα). Το πλέον βέβαιο, όμως, είναι, ότι τη στάση του Αλ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του θα την πληρώσει βαρύτατα η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός και αυτό ήδη συμβαίνει.

Αξίζει, όμως, να δούμε, εάν ισχύουν οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης, ότι το ΔΝΤ δεν τηρεί τα συμφωνηθέντα, ότι ζητεί επιπλέον μέτρα και ότι η κυβέρνηση έχει τηρήσει τα συμφωνηθέντα, ήτοι τους όρους του τρίτου μνημονίου:

Η αλήθεια για τα μέτρα και τα περί τήρησης των συμφωνηθέντων

Όπως έχω ήδη αναφέρει, το ΔΝΤ δεν μετέχει, ως συμβαλλόμενος στο τρίτο μνημόνιο και δεν δεσμεύεται από το περιεχόμενό του. Ως εκ τούτου, αποτελεί απόλυτο ψεύδος και μεγάλη παραδοξότητα να κατηγορείται για παραβίαση των συμφωνηθέντων κάποιος, που δεν μετείχε στη συμφωνία, που φέρεται, ότι έχει παραβιάσει.

Παράλληλα, το ΔΝΤ έχει διαμηνύσει, α) ότι το τρίτο μνημόνιο δεν θα είναι αποτελεσματικό, διότι περιλαμβάνει μη επιτεύξιμους – μη ρεαλιστικούς στόχους, και β) ότι απαιτείται δραστικό κούρεμα του ελληνικού χρέους, άλλως θα πρέπει να ληφθούν πρόσθετα δυσβάσταχτα μέτρα, που δεν είναι βέβαιο, ότι θα φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Μόνο με αυτήν την προϋπόθεση θα συμμετείχε στο νέο πρόγραμμα. Πλην όμως, χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ δεν είναι εφικτή η δανειοδότηση της χώρας μας από τους ευρωπαίους «εταίρους» μας, διά του ΕΜΣ. Τους όρους του ΔΝΤ είναι η Γερμανία, που δεν επιθυμεί να ικανοποιηθούν. Η Γερμανία επιδιώκει διακαώς τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα «διάσωσης» της Ελλάδας, αλλά με τους δικούς της όρους, που εξυπηρετούν απολύτως τα συμφέροντά της, όχι όμως και της Ελλάδας, την οποία απομυζεί.

Αντί, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση να ταυτιστεί με τις θέσεις του ΔΝΤ, όχι διότι το ΔΝΤ είναι ένας οργανισμός αγγέλων, αλλά διότι στη δεδομένη χρονική στιγμή οι θέσεις του εξυπηρετούν, έστω και ως ένα βαθμό, την Ελλάδα, ωστόσο ταυτίζεται με τη γερμανική πλευρά και τα γερμανικά συμφέροντα, αποδεχόμενη στη συμφωνία της 12^ης Ιουλίου 2015 καταστροφικούς όρους για τη χώρα μας και το λαό μας.

Σ κάθε περίπτωση, δεν τίθεται ζήτημα παραβίασης συμφωνηθέντων την 12η Ιουλίου 2015 και τον Αύγουστο του 2015 (τρίτο μνημόνιο) από το ΔΝΤ και εν γένει από τους δανειστές της χώρας, αλλά από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία αποδέχθηκε συμβατικούς όρους, που ήταν αδύνατο να τηρήσει. Ενδεικτικώς, θα αναφέρω μέρος των όσων αναλυτικώς είχα παραθέσει – αποκαλύψει στο από 10-2-2015 άρθρο μου για το ασφαλιστικό ζήτημα:

Με το τρίτο μνημόνιο, ήτοι με τον Ν. 4336/2015 (ΦΕΚ Α΄ 94/14-8-2015), η κυβέρνηση και η πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών κομμάτων (μνημονιακών) αποδέχθηκαν και δέσμευσαν τη χώρα για λήψη μέτρων στον ασφαλιστικό και φορολογικό τομέα, καθώς και για την πώληση σημαντικών περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, μέχρι το τέλος του 2015. Πρόκειται για άκρως εμπροσθοβαρή μέτρα, τα οποία ήταν αδύνατο να ληφθούν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Το πλέον απαράδεκτο, που έπραξε αυτή η καταστροφική για τη χώρα κυβέρνηση, αλλά με τη συναίνεση πλέον και των υπολοίπων μνημονιακών κομμάτων, που υπερψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, είναι η δέσμευση για επίτευξη υψηλότατων οικονομικών στόχων, μη επιτεύξιμων και μη ρεαλιστικών, που όμως συνεπάγονται τη διάλυση της εθνικής οικονομίας, αλλά και της κοινωνίας. Συγκεκριμένα:

Η κυβέρνηση, αλλά και η μνημονιακή «αντιπολίτευση», συμφώνησαν και ψήφισαν την επίτευξη µεσοπρόθεσµου δηµοσιονοµικού πλεονάσµατος ύψους 3,5% του ΑΕΠ, που συνεπάγεται δυσβάστακτα πρόσθετα μέτρα πολλών δις ευρώ, συνδέοντας μάλιστα ευθέως την επίτευξη αυτού του στόχου με μέτρα για το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας (βλ. σελ. 1014 του ΦΕΚ: «Αποκατάσταση της δηµοσιονοµικής βιωσιµότητας (ενότητα 2): Η Ελλάδα θα θέσει ως στόχο την επίτευξη µεσοπρόθεσµου δηµοσιονοµικού πλεονάσµατος ύψους 3,5% του ΑΕΠ, µέσω ενός συνδυασµού εµπροσθοβαρών παραµετρικών δηµοσιονοµικών µεταρρυθµίσεων, συµπεριλαµβανοµένων του συστήµατος ΦΠΑ και του συνταξιοδοτικού συστήµατός της ….». Επίσης δεσμεύτηκαν και στους ακόλουθους στόχους (βλ. σελ. 1020 του ΦΕΚ:): «Για να αντιµετωπίσουν αυτές τις προκλήσεις, οι αρχές δεσµεύονται να εφαρµόσουν πλήρως τις υφιστάµενες µεταρρυθµίσεις και επίσης θα προβούν µε περαιτέρω µεταρρυθµίσεις για την ενίσχυση της µακροπρόθεσµης βιωσιµότητας µε στόχο την επίτευξη εξοικονόµησης της τάξης του 1/4 του ΑΕΠ το 2015 και της τάξης του 1% του ΑΕΠ έως το 2016».

Όλα τα παραπάνω μέτρα έπρεπε να είχαν ήδη ληφθεί μέχρι τα τέλη του 2015 (το μνημόνιο αναφέρεται σε εμπροσθοβαρή μέτρα και θέτει ακριβή χρονοδιαγράμματα). Το γεγονός, ότι αυτά τα μέτρα δεν ελήφθησαν μέχρι τα τέλη του 2015 (πώς άλλωστε να ληφθούν τέτοια σφαγιαστικά μέτρα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα;), νομιμοποίησε τους δανειστές της χώρας, οι οποίοι στηρίζονται σε όσα έχουν συμφωνηθεί με το μνημόνιο, να ζητούν τη λήψη σκληρότερων μέτρων και να εμφανίζεται η ελληνική πλευρά ως αναξιόπιστη και ως παραβιάζουσα τα συμφωνηθέντα! Σύμφωνα, επίσης, με τις προβλέψεις του τρίτου μνημονίου, οι δανειστές θα προβαίνουν, ανά τρίμηνο, σε έλεγχο της τήρησης των συμφωνηθέντων με το μνημόνιο (η περίφημη «αξιολόγηση») και εάν αυτά δεν έχουν υλοποιηθεί και οι στόχοι δεν έχουν επιτευχθεί, τότε προβλέπεται η επιβολή σκληρότερων μέτρων (βλέπε και περί «κόφτη» στη συμφωνία της 12^η Ιουλίου 2015). Αυτή ακριβώς τη φάση διάγουμε, όπου η κυβέρνηση όφειλε, βάσει του μνημονίου, να είχε ήδη λάβει τα ίδια και χειρότερα μέτρα μέχρι τα τέλη του 2015. Δεδομένου, ότι δεν το έχει πράξει, έδωσε το δικαίωμα στους δανειστές να μην κλείσουν την «αξιολόγηση» και να ζητούν πρόσθετα και σκληρότερα μέτρα. Σ’αυτό ακριβώς το σπιράλ θανάτου μας έβαλε η κυβέρνηση, αλλά και η μνημονιακή «αντιπολίτευση», με την εκ μέρους τους υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου. Τα δε κόμματα της μνημονιακής «αντιπολίτευσης» είχαν και το προπατορικό αμάρτημα των δύο προηγούμενων μνημονίων. Το τρίτο, ωστόσο, μνημόνιο έδωσε τη χαριστική βολή στη χώρα και στο λαό. Σε επίρρωση των προαναφερθέντων, παραθέτω το σχετικό απόσπασμα του τρίτου μνημονίου (βλ. σελ. 1014 του ΦΕΚ):

«… Σύµφωνα µε το άρθρο 13 παράγραφος 3 της συνθήκης του ΕΜΣ, στο παρόν Μνηµόνιο εξειδικεύονται λεπτοµερώς οι όροι που συνδέονται µε τη διευκόλυνση χρηµατοδοτικής συνδροµής η οποία καλύπτει την περίοδο 2015-2018. Οι όροι θα επικαιροποιούνται σε τριµηνιαία βάση, λαµβανοµένης υπόψη της επιτευχθείσας προόδου όσον αφορά τις µεταρρυθµίσεις κατά το προηγούµενο τρίµηνο. Σε κάθε επανεξέταση, θα εξειδικεύονται πλήρως, µε λεπτοµέρειες και χρονοδιαγράµµατα, τα συγκεκριµένα µέτρα πολιτικής και τα λοιπά µέσα για την επίτευξη αυτών των ευρύτερων στόχων που παρατίθενται στο παρόν έγγραφο. …».

Σ’ό,τι αφορά στα περί διαλόγου με τους κοινωνικούς εταίρους και δυνατότητας τροποποιήσεων, κόκκινων γραμμών, κλπ, που επικαλούνται, τόσο η κυβέρνηση, όσο και τα κόμματα της μνημονιακής αντιπολίτευσης, παραπέμπω στο ακόλουθο απόσπασμα του τρίτου μνημονίου, σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα να εισάγει στη βουλή το παραμικρό νομοσχέδιο, εάν αυτό δεν έχει την προηγούμενη σύμφωνη γνώμη των δανειστών(«Για την επιτυχία απαιτείται ο ενστερνισµός του προγράµµατος µεταρρυθµίσεων από τις ελληνικές αρχές. Εποµένως, η κυβέρνηση είναι έτοιµη να λάβει οποιαδήποτε µέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα για το σκοπό αυτόν, καθώς οι περιστάσεις µεταβάλλονται. Η κυβέρνηση δεσµεύεται να διαβουλεύεται και να συµφωνεί µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνηµονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νοµική έγκρισή τους»). Είναι δε προφανές, ότι οι δανειστές δεν προτίθενται να εγκρίνουν οτιδήποτε θα εκφεύγει των συμφωνημένων στόχων, όπως αυτοί περιγράφονται στο τρίτο μνημόνιο.

Όπως, λοιπόν, προκύπτει, οι βουλευτές των δύο κυβερνητικών κομμάτων, αλλά και των υπολοίπων μνημονιακών κομμάτων της «αντιπολίτευσης», που ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, έδωσαν «γη και ύδωρ» στους δανειστές, δηλαδή τους παρέδωσαν τη χώρα και μετέτρεψαν την κυβέρνηση σε κατοχική και το κοινοβούλιο σε κατοχικό, ήτοι σε απλά εκτελεστικά όργανα των προθέσεων των δανειστών της χώρας. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση και, διά αυτής, η Ελλάδα, είναι απολύτως εκτεθειμένες και δεν είναι δυνατόν να εμφανίζεται, ότι έχει τηρήσει τα συμφωνηθέντα. Γι’αυτόν, εξάλλου, το λόγο επιδιώκει την ψήφιση του ασφαλιστικού και του φορολογικού νομοσχεδίου εντός του Σαββατοκύριακου και πριν το Eurogroup της Δευτέρας (9-5-2016), ώστε να κρατήσει στοιχειώδη προσχήματα συνέπειας. Όλα αυτά, όμως, σε βάρος της Ελλάδας και του ελληνικού λαού. Συνιστά δε μεγάλη πρόκληση και θράσος για μία δήθεν αριστερή κυβέρνηση, που αποδείχθηκε η πλέον ακραία, στυγνή και με περίσσια πολιτικού αμοραλισμού κυβέρνηση, να εισάγει για ψήφιση στη Βουλή τα πλέον ακραία μνημονιακά μέτρα με τη συμπλήρωση έξι ετών (επέτειο) από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου!

Οι εξελίξεις προμηνύονται ραγδαίες και τραγικές για τη χώρα μας και το λαό μας. Απαιτείται αγωνιστική συσπείρωση του λαού μας και ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, αποκατάστασης της ανθρώπινης και εθνικής αξιοπρέπειάς μας, καθώς και της συνταγματικής νομιμότητας.

Σύντομα θα ακολουθήσουν και άλλα ενημερωτικά άρθρα μου, συμπεριλαμβανομένων αυτών για την περιουσία του Δημοσίου, αλλά και τους τρόπους αντίδρασης του λαού μας στην επικείμενη λαίλαπα.

1) MNHMONIO – 4336 (Το μνημόνιο περιέχεται στο δεύτερο μέρος του Ν. 4336/2015, που αρχίζει από τις τελευταίες παραγράφους της σελίδας 985 του σχετικού ΦΕΚ)

2) 20150712-eurosummit-statement-greece_EL -12-07-2015

3) GREECE-LETTER-IMF01-24JULY2015 – TSAKALOTOS

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ε. ΚΛΟΥΡΑΣ

ΠΗΓΗ: https://diktiodelta.org

Advertisements